Historie
MHC Rapide bestaat dit seizoen 75 jaar! Wilt u meer te weten komen over de historie van de club, lees hieronder verder.
1942-1944
1945-1957
1958-1972
1973-1981
1982-1988
Reynaerttoernooi Toen
Reynaerttoernooi Heden
Voorzitters
Ere-leden
Kunstgras
Historische Mijmeringen
De Engelandvaarders
De eerste huurovereenkomst getekend op 10 november 1942 tegen een borgsom van f 10,-
1942, 2 November:
Oprichtingsbijeenkomst met F. Zaman, R. Zaman, B. Langenhorst en E. Geirnaerdt, waar al spoedig aan toegevoegd werden : Angéle Fassaert-Hemelaer, Jenny Esser-Zaman en J. Fassaert.
1943
Eerste echte wedstrijd op "eigen terrein", een vroeger voetbalveld, namelijk een gedeelte van de wei van boer De Waal, waar nu de Spoorwaterstraat nabij de Moerschansstraat is. Eerste wedstrijd Rapide - Olympia: 3-1.
1944
Bevrijdingsjaar (Hulst op 19 september). Onze eerste internationale wedstrijd, n.l. tegen een Canadees legerelftal. Grote opleving van de club na deze wedstrijd. Onder begeleiding van de Canadian Highland Pipers trokken we naar het geleende HVV- voetbalterrein en speelden een mixed-en een herenwedstrijd. Het was de eerste hockey-wedstrijd die in Nederland na de bevrijding gespeeld werd.
Voorzitter was toen B. Langenhorst.
1945
Tijdelijk zonder terrein. We kunnen echter trainen op het voetbalveld van VV Steen. Na de bevrijding van de rest van Nederland (5 mei 1945) kunnen we de club verder uitbouwen. Spelen diverse vriendschappelijke wedstrijden en durven zelfs in december in Gent ereklasser Gantoise bekampen. Zowel de dames als de heren verliezen echter. 14 maart 1943 Rob Zaman, Angèle Hemelaer Riet Lan- genhorst, Mary Tol, Frans Zaman, Joop Stoorvogel, Jenny Zaman, Antoine Fassaert, José Suy, Johnny Jacet, Rudolf Fassaert, Marietje Borghstein.
In 1946 op 2 april wordt de club Koninklijk goedgekeurd.
In 1947 vragen wij aan om in competitie te mogen spelen met 1 dames- en 1 herenteam. RAPIDE betekent SNELHEID ..... en nooit deden de Rapideleden hun naam meer eer aan, dan op 21 september 1946, bij de hardloopwedstrijden der Bevrijdings- feesten. In de finale 100 meter liepen niets dan wijnrode Rapide-truien. In de series waren alle anderen uitgeschakeld. In de estafette 4 x 150 meter won ons clubteam met wel 60 meter voorsprong.
1947
De eerste Rapide-Post verschijnt. De Hockeybond laat Rapide bij hoge uitzondering toe in de 3e klasse dames en 3e klasse heren, omdat in de lagere klassen geen clubs nabij waren. Desalniettemin was Dames 1 reeds in december 1947 KAMPIOEN van de 3e klasse en werd Heren 1 3e in Zuid 3A. We speelden de thuiswedstrijden op het 2e veld van VV Steen.
1948,
Moeilijke competitie met wedstrijden in o.a. Veghel, Den Bosch, Tilburg en vervoer met zeer gammele autobussen.
1949, Wegens slecht terrein moesten de Rapide-teams dit jaar ALLE competitie- wedstrijden UIT spelen. Dat ging als volgt. Op een bepaalde zondag gingen Dames 1 en Heren 1 gezamenlijk met een bus, meestal op ons verzoek naar dezelfde club of nabij gelegen. De tegenpartij betaalde de helft van onze reiskosten. We speelden 1 wedstrijd, dan een half uur rust en dan de terugwedstrijd. Het duurde daarna 2 of 3 weken voordat er weer wedstrijden waren. Lang niet ideaal dus. De dames in de hoge 2e klasse raakten enkele speelsters kwijt en konden mede door het nadeel van de dubbelwedstrijden de degradatie niet ontlopen.
1950, Heren 1 handhaaft zich in de derde klas en het inmiddels opgerichte Heren 2 doet het ook goed.
1951, Dankzij de medewerking van de Heer J.H. Stolte Sr. mochten wij voor 1 jaar gebruik maken van de nieuwe velden van het Lyceum.
1952, Een zeer belangrijk jaar. Na 10 jaar bestaan eindelijk een eigen terrein (alhoewel zonder kleedlokaal). Daar had de toenmalige voorzitter en gemeenteraadslid H. van Mierlo bijzonder zijn best voor gedaan. Een Zeeuws herenelftal speelde een openingswedstrijd tegen de Beigische Ereklasser H.C. Beerschot, nadat de opening verricht was door Burgemeester B. Truffino. Ook de heer Franck, secretaris van de wereldhockeybond, woonde de opening bij.
TIEN JAREN, TIEN TERREINEN. Na het statieveld, het weike van Serrarens en de wei daarnaast, als 4de het veldje van de speeltuin en vervolgens het oud voetbalveld van Steen, het grote veld van Hulst en Steen. Daarna het veld van de Waal, en uiteindelijk het Lyceumveid en het Sportpark. Tussendoor hebben wij nog wedstrijden tegen Olympia en Middelburg gespeeld op het Sportterrein van Kloosterzande, toen we helemaal vastzaten.
1953, Door de watersnood liep de competitie in de war. De bouw van ons kleedlokaal werd uitgesteld. Tweede klasser Middelburg (met ondergelopen terrein) speelde zijn thuiswedstrijden in Hulst.
1954, We mogen voor de competitie gebruik maken van de kleedruimten van de tennisclub, waar we blij mee waren.
1955, Bouw kleedlokaal aangevangen. Teams handhaven zich in de 3e klasse.
1956, Belangrijk jaar. KAMPIOEN 3e klasse en promotie naar de 2e klas.
Dit betreft HEREN 1.
1957, Op het Lyceum begint men weer met hockeyen tijdens de gym en sporturen. Dat was belangrijk voor onze club.
Kampioenselftal promotie naar 2e klasse: Frans Zaman, Willie van Remortel, Joost Fassaert, Rob Zaman, Han van Dorsselaer Benny Bleyenbergh, Ben Langenhorst, Karel Lockefleer, Eugene van Dorsselaer, Clemie van de Walle, Reggie Picavet en Rob Esser.
In 1958 begon ondergetekende met de organisatie van een groot internationaal hockeytoernooi voor dames- en heren elftallen, wat we het "Reinaert-toernooi" noemden.
1959 De contributie werd vastgesteld op f 1,50 per maand voor senioren; f 1,00 voor 16-18 jaar en f 0,50 voor 13-15 jaar. We hadden vanzelfsprekend de inkomsten van toernooi en feestavond hard nodig om rond te komen, maar hadden ook nogal wat donateurs.
1961, Rustig jaar
1962, Grote bloei jongens-afdeling.
1963, Een meisjes-afdeling wordt opgericht.
1964, Enkele grote buitenlandse toernooien, o.a. in Rijssel bij I.U.C. de Universiteitsclub, die een jaar later, in 1965 enkele dagen in Hulst kwam spelen en feesten, o.a. in de molen op de wal.
1966, Het 2e Damesteam gaat competitie spelen.
1967, Het 25-jarig bestaan wordt op eenvoudige wijze gevierd in het clubhuis van HVV, de Hulsterse voetbalclub, ons latere clubhuis. Het eerste kontakt werdt gelegd met L. Nott uit Bath, die in Hulst een vriendschappelijke wedstrijd kwamen spelen.
1968, Met de Paasdagen naar Bath (zie artikel "Engelandvaarders").
1969, Bath in Hulst van vrijdag tot maandagmorgen met diverse dames-, heren en mixedwedstrijden.
1970, Aanvang zaalhockey in de nieuwe sporthal Den Dullaert.
1971, Weer gezellige sportieve dagen met de Engelsen te Hulst.
1972, De gemeente is akkoord dat er nieuwe velden komen.
1969, Jaap Stolte: Toen ik als voorzitter de hamer overnam, was het startkapitaal van de vereniging, schrik niet f 0,86. Ondanks dit formidabele bedrag hebben wij er onze schouders ondergezet en zijn aan de slag gegaan. Hiervoor veel dank aan de medebestuursleden. Spelend op de oude velden zonder een eigen clubhuis viel niet mee. Ons enige bezit was een kleedlokaal en een opberghok voor de materialen. Na de wedstrijden konden wij de tegenstanders een glas aanbieden in het sportcafé waar Piet Verwer en zijn familie de scepter zwaaide. Ook zorgden deze mensen voor de thee tijdens de rust. Het was daar goed toeven doch de echte hockeysfeer was niet aanwezig. Helaas was het niet mogelijk een eigen clubhuis te realiseren. Tot slot wens ik M.H.C. Rapide alle goeds toe in de komende jaren en hoop dat zij erin mogen blijven slagen de hockeysport in Hulst te behouden en uit te bouwen. Voor mij zijn het onvergetelijke jaren geweest, welke ik niet graag had willen missen.
1977 - Joep Fassaert sr.: Reeds 8 jaar was ik lid van het bestuur van M.H.C. Rapide, toen ik in 1977 tot voorzitter gekozen werd. Bestuurservaring was reeds opgedaan samen met de voorzitters J. Stolte en Th. Cloppenburg. In 1969 begonnen mijn werkzaamheden met het wedstrijd- secretariaat en 1972 werd dat het penningmeesterschap. Vooral onder leiding van Th. Cloppenburg kreeg Rapide opnieuw leven ingeblazen, de jeugd kreeg een flinke impuls door een goed opgezet jeugdplan. De club groeide. In 1977 tijdens mijn voorzittersperiode vierden we het 35 jarig bestaan van onze club. Een daverend succes, grote opkomst en een schitterende receptie. Als bestuur hebben wij ons toen volledig gericht op de realisatie van de nieuwe velden aan de Grote Kreekweg. Veel gesprekken volgden, met Gemeente, sportwedhouders en de N.S.F. De Gemeente Huist zijn we nog steeds dankbaar voor deze realisatie. De inzet van vele Rapideleden bij de bouw van het clubhuis mogen we natuurlijk niet vergeten. Vele uren werden er gewerkt en het resultaat was er dan ook naar. In juni 1982 hebben we ons hockeycomplex feestelijk in gebruik genomen. De toenmalige burgemeester Dhr. Molthof heeft de opening verricht. Soms denk ik nog met weemoed terug aan het oude complex aan de Tabakstraat, vele gezellige uren zijn versleten in het sportcafé. De Reinaerttoernooien met het traditionele op en afbreken van kiosk, het tentenkamp etc. Na dertien jaar bestuurslid, waarvan de laatste vijf als voorzitter werd het tijd om de hamer over te dragen aan de nieuwe voorzitter, Dhr. H. van Bommel, mijn taak was volbracht. Nu tien jaar later ben ik nog steeds een aktief hockeyer als veteraan, maar met hart en ziel lid van deze club, RAPIDE. Ik wens ook alle Rapideleden van harte proficiat met dit 50 jarig bestaan en wens de club veel succes voor de toekomst.
1982 - Hans van Bommel
Ik ben voorzitter geworden van M.H.C. Rapide na de opening van het nieuwe complex. Een start op een nieuw complex, nieuwe velden en een nieuw clubhuis, dus een start met vele mogelijkheden. Het is ook de start geweest van vele nieuwe gedreven bestuursleden; om maar een paar namen te noemen: Cees van Poeije (secretariaat), Vianet Pelgrim (penningmeester), Pieter Smid (een blijver en een doener, soms met vele vermommingen). Een periode, waarin hard gewerkt is, veel georganiseerd opgezet, met name de 2e lijn van de vereniging en voor de jeugd (een ruime jeugdcommissie, vaste trainers en coaches per elftal). Maar ook een periode met veel sfeer, vele gezellige avonden, zoals mosselmaaltijden. Financieel moest er ook het nodige gebeuren. De nieuwbouw van ons clubhuis kostte iets meer dan gepland. Dus moest er wat extra's verdiend worden. Dat gebeurde ook, in en rond het clubhuis. Ook staan mij de vele uitwisselingenskontakten met onze zuiderburen, zoals Temse en Leopard nog goed voor de geest. Al met al voor velen een druk en lang verblijf op het Rapidecomplex.
1988 - John Verbunt
Een mooiere start kun je je niet voorstellen. Ik begon met de opening van het kunstgrasveld, waarvoor de kunstgrascommissie vele uren en dagen had gewerkt om van een droom snel werkelijkheid te maken. Het complex wat we nu hebben is iets waar menig club terecht jaloers op is. Met zijn allen hebben we het vertrouwen, waar de ge- meenteraad enigzins aan twijfelde, niet geschaad. Door samenhorigheid is dit bereikt, iets wat voor goed functioneren onontbeerlijk is, zeker in een bestuur van een vereniging. De moeilijkste ervaring die ik heb opgedaan zijn de beslissingen die genomen moesten worden m.b.t. het aantal teams voor de start van de competitie. Een jaarlijks probleem dat toch de toekomst van de club mede bepaait. Vaak moet je dan roeien met de riemen die je hebt in zo'n kleine vereniging.
Ik hoorde eens de woorden van een buitenstaander: "Het is een club die leeft, goede opvang voor jong en oud". Deze uitstraling heeft Rapide nog steeds en moet ook behouden blijven. Daarom hebben we zoveel vrienden van Rapide, mensen die er graag komen en ook nog de handen uit de mouwen steken (Reynaert- en jeugdtoernooien, familiedag) en een kleine club kan niet zonder hen. Deze hartelijkheid in en buiten de club was een fijne ervaring in deze bestuursperiode.
Het gaat Rapide goed, proficiat en op naar het volgend lustrum.
Toen Rapide 1 (heren) van 1956 tot en met 1959, gedurende 3 jaar in de 2e klas speelde, kwam bij mij, toen secretaris, het idee naar boven, om vlak voor het begin van de competitie, als training en om de grote kosten te betalen een toernooi te organiseren. Het werd een internationaal toernooi, dat steeds groter werd en nu is geworden tot de kurk waar de club(kas) op drijft. In 1960 was de jaarlijkse contributie nog geen f 20,- (senioren) en veel sprongen konden er dus niet gemaakt worden voor 1e klas legguards, reiskosten, enz. Op het eerste Reinaerttoernooi (wij waren de eerste club, die de Hulsterse vos voor een toernooi gebruikten) in 1958 schreef ik voornamelijk clubs aan, die we in de competitie niet tegen kwamen. Plus natuurlijk buurman Olympia, waar we goals leenden. We speelden op 2 velden en hadden als extra het kleedlokaal van de tennisclub, waar velen lid waren. Bij de betere clubs van die eerste jaren was o.a. Baudouin uit Brussel. Zij wonnen 2 maal de grote wisselbeker, waar een scootervossestaart aan zat, die zij met een klein beker mochten behouden. De wisselbeker moest 3 maal door een club gewonnen worden. Vaste deelnemers waren o.a. RBC-Rotterdam, Mechelen, Dragons Antwerpen, Lille Universiteitsclub (Fr.) en Cambrai (Fr.) en Beauvais met Franse internationals. Om voldoende damesteams te hebben, werden diverse Brabantse clubs benaderd en het Duitse Düren, dat na 3 zeges de grote beker definitief meenam. Toen we na enkele jaren een paar voetbalvelden met kleedlokalen mochten gebruiken, konden er meer clubs uitgenodigd worden. Er kwam een echte ouderwetse muziekkiosk tussen de velden, met daarop een tap en alles ging toen in een stroomversnelling. Eenmaal is het toernooi niet doorgegaan, toen de gemeente verbood op de drassige terreinen zoveel wedstrijden te spelen. Dat was voor een keer veel extra werk. Het Reinaerttoernooi wens ik veel succes toe in de toekomst.
Rob Zaman Sr.
Het Rapide Concordia Reynaerttoernooi nieuwe stijl, wat traditiegetrouw 2 weken voor de start van de competitie wordt georganiseerd heeft de afgelopen decennia ook niet stilgestaan. Dit jaarlijks terugkomend gebeuren is uitgegroeid tot één van de grootste evenementen van Zeeland. Het Internationale Concordia Reynaerttoernooi is natuurlijk niet zomaar een succesverhaal geworden, daar wordt door de commissieleden achter de schermen keihard aan gewerkt. Een goed contact met de teams voor, tijdens en na het toernooi, kritisch kijken naar de vorige afleveringen en het uitwerken van steeds weer nieuwe ideeën maakt van het toernooi een niet meer weg te denken evenement. Het aantal teams dat wel trek heeft in een zonnig weekendje Rapide is nog steeds groeiende, nieuwe ideeën van de commissieleden zijn er nog genoeg. De toekomst van het Reynaerttoernooi ziet er dus rooskleurig uit. In het voorlaatste weekend van het jaar 2008 zag Reinaert (onze toernooivos) Abraham. Met onze leus "Het Reynaerttoernooi, is het toernooi, dat waarmaakt, wat anderen beloven", moet dat zeker lukken.
Peter Bouman
"Kunstgras", een magische klank in de hockeywereid. Toen begin jaren 80 de eerste kunstgrasvelden werden aangelegd, was dat alleen voor de rijke verenigingen. Maar na introduktie van het goedkopere zand-kunstgras werden er steeds meer velden aangelegd. In 1987 waren het er al 250. Bij Rapide ontstond het besef dat we zonder kunstgras de boot gingen missen. Onze spelers konden niet op kunstgras trainen en liepen technisch achter. En zo ging ook Rapide door de bocht. Door de bocht gaan is prima, maar wie gaat dat betalen? Een prettige bijkomstigheid is, dat een kunstgrasveid geen onderhoud vraagt. En dit bleek uiteindelijk de sleutel tot de oplossing. Rapide nam het onderhoud van het hele complex over van de Gemeente. De Gemeente Hulst bespaarde hiermee veel geld en wilde een subsidie verlenen. Bovendien waren vele sponsors bereid ons te steunen. Op 28 april 1988 zat heel de raadszaal vol met Rapidianen groot en klein. De gemeenteraad besloot positief en de aanleg kon worden gestart. De tijd was krap, want het veld moest er liggen voor het Reynaerttoernooi. Het werd bijzonder spannend, maar ... het veld was gereed op vrijdag voor het toernooi om 17.00 uur! En nu ... nu weten we niet beter. Ons complex is prachtig. Het kunstgrasveld wordt intensief gebruikt voor trainingen en wedstrijden en technisch hoeven de Rapidianen voor niemand onder te doen. En ik ... ik denk nog wel eens aan dat jaar 1988. Als een club echt iets wil bereiken en iedereen helpt mee, dan lukt het. LANG LEVE RAPIDE
Pieter Smid Stichting Kunstgras Rapide
•Frans Zaman,
•Joop Stoorvogel,
•Ben Langenhorst,
•Hans van Mierlo,
•Rob Zaman,
•Ronald Zaman,
•Jaap Stolte,
•Thomas Cloppenburg,
•Joep Fassaert,
•Hans van Bommel,
•Jaap Groot,
•John Verbunt,
•Leendert Schouten
•Kitty van Ommen
•Hans Dujardin
•Peter Zuurveld
•Pepijn Nuijten
•Bas Oprins
•Rob Zaman
•Frans Zaman
•Joost Fassaert
•Joep Fassaert
•Ron d'Hondt
•Ab Klaeijsen
•Riet Klaeijsen
•Kitty van Ommen
•Frank van Campenhout
•Koen Verstraeten
Er werd mij gevraagd, wat te vissen in de gouden vijver van onze hockeyclub ...... RAPIDE.
De eerste vangst zijn "Peutenslaogers" een liefkoosnaam van de Hulstenaoren voor hockey-mensen, maar nu zijn er praktisch geen kikkers meer.
Een klacht werd opgediept, deze werd op 27 november 1959 in de sportraad van Hulst ten tonele gebracht en luidde zo:
A. onze club heeft geen kleedgelegenheid voor eigen dames
en heren, dus wordt het thuiswerk.
B. ook is er geen stalling voor fietsers en brommers. Dus
de fietsen in de bosjes, de overkleren er bovenop en spelen
maar! (Nat of droog weer).
Uit de vijver wordt zelfs een vleeswagen opgehaald, de vervoerder Reggie haalde overal studentenspelers op om in Brabant competitie te spelen. Dat waren echt geen vetkluiven. Ook zijn er de bussen, die de elftallen meisjes en jongens naar de sportvel- den brachten. En Cupido was vooral aanwezig op de thuisreis. "Zeer romantisch en soms met een vervolg".
In 1956 werd een 2e Klas-vis gevangen, dit werd gevierd in "Het Luifeikd", een bekend bruin café in Breda.
Zelfs de K.R.O. sport werd ingeschakeld om landelijk te vermelden, dat Rapide-Hulst 2e klasser K.N.H.B. was geworden. De N.O.S. en T.V. hadden nog geen inspraak, na 3 jaar werd het visje terug in de vijver gezet.
Veel geweldige toernooien en trips naar Bath komen nu tevoorschijn. Rob en Jaap waren de grote promoters van deze festijnen. Er is nog veel te vissen, maar het vissenaas raakt op.
Ik wens de club goede vangst, grote spelverslagen in het clubblad, en veel enthousiaste leden.
Frans Zaman
Een glanspunt in het 50 jarig bestaan van Rapide was onze kontakten met de Mixed Hockeyclub Bath. Wie herinnert zich niet Lesley Nott en zijn vrouw. Schatten van mensen waren dat. Op hun verzoek bezochten wij onze club het eerst. Het waren fantasti- sche dagen. Een gevolg was dat wij beloofden een tegenbezoek te zullen brengen aan Bath. De eerste trip werd met autos uitgevoerd. Onvergetelijk was het moment dat Frans Zaman in Engeland dacht dat hij nog in Nederland aan het rijden was. Gelukkig mogen wij nu nog vaststellen dat hij er geen nare gevolgen aan overgehouden heeft. In Bath aangekomen werden wij verrast op een fantastisch ontvangst. Niets was teveel en alles kon. Ondergebracht bij particulieren werd niets aan het toeval overgelaten. Naast het spelen van diverse wedstrijden sjouwden de leden van Bath C.D. Hockeyclub ons overal naar toe. In één woord onvergetelijk. Dit bezoek was de aanleiding om de Bath C.D. terug te vragen. Deze uitwisseling hebben wij 10 jaar volgehouden. Als oud-voorzitter mis ik dit soort uitwisselingen toch wel. Een van de reizen verliep per vliegtuig. Nooit zal ik het moment vergeten dat onze toenmalige secretaris, Dhr. Mohimann, het spaansbenauwd kreeg toen de piloot uit de cockpit kwam en in het gangpad een luik openmaakte. Een van de medereizigers maakte de heer Mohimann erop attent dat het vliegtuig zonder bestuurder vloog. Tegelijkertijd begon de piloot met een bijl in het ontstane gat te hakken om zodoende de airconditioning te repareren. De heer Mohimann zal deze reis niet vlug vergeten. Een ander voorval was dat wij met de bus naar Bath reisden. Op de terugweg was door een aantal personen onder wie Reggie Picavet nogal wat wiskey ingeslagen. Natuurlijk teveel voor één persoon. Om de douane te kunnen passeren was het noodzakelijk dat de drank verdeeld werd over de medereizigers. Alle fiessen kwamen door de douane. Uiteraard is het niet mogelijk om dit in dit artikeltje aan te geven hoeveel plezier wij aan deze uitwisseling hebben gehad doch ik heb trachten aan te geven dat onze vereni- ging ook internationaal aan de weg heeft getimmerd.
Jaap Stolte
